درباره جین دیچ
تاریخ انتشار: ۱ اردیبهشت ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۷۶۶۴۸۴۱
جین دیچ در ۸ اوت ۱۹۲۴ میلادی در شیکاگو دیده به جهان گشود. وی تا ۱۹۵۹ میلادی در آمریکا زندگی می‌کرد اما در این سال به پراگ سفر کرد و در آن شهر با همسر آینده خود یعنی زدینکا آشنا شد و این ازدواج سبب شد، دیچ تا آخر عمر در پراگ بماند. او زندگی در چکسلواکی کمونیست و بعد از آن جمهوری چک بعد از انقلاب مخملین در ۱۹۸۹میلادی را در کتاب خاطرات خود با نام عشق پراگ به تصویر کشیده است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
وی در این سال ها در عرصه هنری فعالیت زیادی کرد و آثار بی‌بدیلی از خود بر جای گذاشت و بارها جوایز بین‌المللی را از آن خود کرد، برای نمونه این انیماتور مطرح در جهان توانست به خاطر کارگردانی فیلم انیمیشنی مونرو در ۱۹۶۰میلادی جایزه بهترین انیمیشن کوتاه آکادمی اسکار را دریافت کند، او همچنین در ۱۹۶۴ میلادی در بخش مشابه توانست ۲ نامزدی دیگر برای نودنیک اینجاست و چگونه از دوستی دوری کنیم به دست آورد.
همچنین این پویانمای مطرح آمریکایی کارگردان قسمت‌هایی از کارتون محبوب تام و جری بود. مجموعه کارتون تام و جری که گاهی به آن موش و گربه هم می‌گویند، جزو قدیمی ترین و محبوب ترین کارتون های جهان به شمار می‌رود. این مجموعه از دهه ۱۹۴۰میلادی شروع شده و تا الان هم ادامه دارد و قسمت های جدیدی از آن ساخته می شود، تقریباً همه بچه های دیروز و امروز خاطراتی از این موش و گربه دارند. تقریباً داستان اصلی همه قسمت ها به این شکل ساخته شده است که تام به دنبال گرفتن جری است، بیشتر مواقع هم به خاطر اینکه جری خوش شانس تر است یا اینکه باهوش‌تر از تام است، دست گربه داستان به آن نمی‌رسد. البته همیشه هم اینطوری نیست که این ۲ با هم دعوا داشته باشند و قسمت هایی هم هست که با هم رفاقت می کنند و نگران هم می‌شوند. تام و جری هیچ وقت دیالوگی با همدیگر ندارند و حرف نمی زنند و همیشه دلیلی برای اینکه همدیگر را اذیت کنند، دارند. باید خاطر نشان کرد که این چهره محبوب در روزهایی که کمونیسم بر شرق اروپا تسلط داشت، توانست ۱۳ قسمت از تام و جری را کارگردانی کند. جریان از این قرار بود که در ۱۹۵۷ میلادی کمپانی «مترو گلدن مایر» تهیه کننده مجموعه کارتون «تام و جری» تولید این کارتون را متوقف کرد و در ۱۹۶۱میلادی تصمیم گرفت، بدون سازندگان اصلی تام و جری یعنی «بیل هانا» و «جو باربرا» برای صرفه‌جویی در مخارج خود استودیویی را در پراگ راه‌اندازی کند و ادامه تام و جری را بسازد. در این زمان جین دیتچ این کار را به عهده گرفت و به صورت مخفیانه ساخت تام و جری را در چکسلواکی آغاز کرد. البته او مشکلات زیادی برای ساخت این کارتون در پراگ داشت. مشکلات مالی شدید و نداشتن نیروی انسانی کافی و اشخاصی که درک درستی از نمونه اصلی تام و جری داشته باشند، فقط بخشی از مشکلات دیچ بود. استودیوی دیچ برای حفظ امنیت همکاران اهل چکسلواکی خود، اسم هیچ‌کدام از آنها را در کارتون‌های تام و جری نمی‌آورد. دیچ معتقد بود، برای ساختن ادامه تام و جری باید از خط قرمزهای این کارتون عبور نکرد و مثل نسخه اصلی آن را ساخت اما قسمت‌هایی که دیچ تولید کرد، مورد انتقاد قرار گرفت و مردم تا مدت‌ها او را به‌خاطر ساخت تام و جری تهدید به قتل می‌کردند. حتی خود دیچ معتقد بود با اینکه جایزه اسکار را برای دیگر کارهایش برده است اما ساختن تام و جری باعث شد تا به شدت در میان مردم بدنام و منفور شود.
این پویانمای محبوب برخی از اپیزودهای ملوان زبل را هم ساخت. ملوان زبل همیشه پیپی به دهان دارد و خلقیات او شبیه ملوان ها است و با خوردن اسفناج قدرت می‌گیرد. سازندگان کارتون ملوان زبل با بهره‌برداری از این واقعیت که اسفناج آهن زیادی دارد از آن برای افزایش قدرت این شخصیت کارتونی استفاده کردند در واقع وی ملوانی بود که با اسفناج فرهنگ‌سازی کرد!
این شخصیت کارتونی ظاهر زیبایی نداشت اما جای خودش را در دل خیلی از دهه شصتی و هفتادی‌ها باز کرده بود با آن جثه کوچک و هیکل نامتناسبش کابوس دوست‌داشتنی کودکان شده بود. قیافه عبوس ملوان زبل و آن پیپ به دهانش، با آن بازوهای بیش از اندازه بزرگی که طرح خالکوبی لنگری را داشتند، در حافظه تاریخی خیلی از کودکان در جهان گره خورده است!
در واقع ملوان زبل با نام اصلی پاپای از محصولات شرکت انیمیشن کینگ فیچرز بود. پاپای در کتاب‌های کمیک بود و داستان‌هایش را روایت می‌کرد. کتابچه‌های مصور روزانه تیمبل تیتر محل تولد این کاراکتر بود و داستان‌های او تا جایی جذابیت داشت که ۱۰ سال بعد «پاپای» به یکی از شخصیت‌های مشهور و دوست داشتنی در دهه ۳۰ بدل شده بود. در ۱۹۳۳ میلادی ماکس فلیشر او را به تلویزیون برد و انیمیشن‌های کوتاهی را از ماجراهای آنها حاضر کرد. محبوبیت «پاپای» به حدی شده بود که استودیو پارامونت به کمک فلیشر آمد و تا ۱۹۵۷ میلادی قسمت‌های متعددی از این انیمیشن را تولید کردند. در همه این سال‌ها «پاپای» در کتاب‌های مصور، برنامه‌های تلویزیونی، بازی‌های ویدئویی و هزاران آگهی و محصولات دیگر دیده شد و در نهایت هم در ۱۹۸۰ میلادی فیلم سینمایی او ساخته شد که رابین ویلیامز بازیگر نقش پاپای بود.
جین دیچ علاوه بر این موارد، همچنین خالق سریال تام شگفت انگیز بود و تهیه کنندگی انیمیشن درخت خانواده سیدنی را که در ۱۹۵۸ میلادی برای جایزه اسکار نامزد شده بود، انجام داده است. به دنبال کسب جوایز مهم این پویانمای سرشناس در جهان توانست در ۱۹۶۰ میلادی به خاطر خلق انیمیشن کوتاه مونرو جایزه اسکار بهترین انیمیشن کوتاه را به دست آورد او همچنین در ۱۹۶۴ میلادی برای انیمیشن‌های اینجا نادنیک و چگونه از دوستی پرهیز کنیم به طور همزمان ۲ بار نامزد دریافت این جایزه شد. یکی دیگر از مهم‌ترین جوایز وی در ۲۰۰۴ میلادی بود که توانست جایزه وینزر مک کی را برای فعالیت طولانی مدت خود در عرصه انیمیشن به دست آورد؛ جایزه ای که توسط انجمن بین المللی فیلم های انیمیشن هر سال در طول برگزاری، جوایز آن اهدا می شود.
سرانجام این هنرمند در ۱۶ آوریل ۲۰۲۰ میلادی در حالی که ۹۵ سال داشت در خانه خود واقع در محله لیتل کوارتر شهر پراگ دیده از جهان فروبست.
برچسب‌ها کارتونیست پویا نمایی ایالات متحده آمریکا نویسندهمنبع: ایرنا
کلیدواژه: کارتونیست پویا نمایی ایالات متحده آمریکا نویسنده کارتونیست پویا نمایی ایالات متحده آمریکا نویسنده ملوان زبل تام و جری قسمت ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۷۶۶۴۸۴۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
یک فرد را در چه سنی می‌توان «پیر» دانست؟
به گزارش صدای ایران از یورونیوز،تیمی از دانشمندان آلمان، ایالات متحده آمریکا و لوکزامبورگ داده‌های بیش از ۱۴ هزار نفر را که در یک تحقیق طولانی‌مدت شرکت کرده بودند، مورد بررسی قرار دادند.
شرکت‌کنندگان در این تحقیق بین سال‌های ۱۹۱۱ تا ۱۹۷۴ میلادی به دنیا آمده و متعلق به نسل‌های مختلف بودند. این افراد که بین ۴۰ تا ۱۰۰ سال داشتند، طی یک دوره زمانی ۲۵ ساله به ۸ پرسش پاسخ می‌دادند.
یکی از سوالات اصلی این بود که «در چه سنی کسی را پیر توصیف می‌کنید؟»
متولدین سال ۱۹۱۱ میلادی در پاسخ به این سوال گفتند که پیری به طور متوسط در سن ۷۱ سالگی شروع می‌شود؛ و هنگامی که همین پرسش از متولدین سال ۱۹۵۶ میلادی پرسیده شد که اکنون به سن ۶۵ سالگی رسیده بودند، آنها آستانه پیری را سه سال دیرتر دانستند و ۷۴ سالگی اعلام کردند.
مارکوس وتشتاین، عضو این تیم تحقیق در گزارشی می‌نویسد: «امید به زندگی افزایش یافته است و برخی از جنبه‌های سلامت نیز در طول زمان بهبود یافته است؛ به طوری که افراد در سنین خاصی که در گذشته پیر محسوب می‌شدند، اکنون دیگر مسن تلقی نمی‌شوند.»
همین روند در سطح فردی نیز مشاهده شد. بگونه‌ای که هر شرکت کننده پس از چهار یا پنج سال مسن‌تر شدن، تخمینش را برای شروع سالمندی یک سال افزایش می‌داد. زنان نیز آستانه پیری را بطور متوسط حدود دو سال دیرتر از مردان درنظر می‌گرفتند.
فاکتور‌های دیگری نیز وجود داشتند که بر تخمین فردی افراد تأثیر می‌گذاشتند؛ مثلا افرادی که مشکل سلامتی داشتند، تنهاتر بودند یا «احساس می‌کردند» مسن‌تر هستند، عموماً معتقد بودند مرحله کهولت زودتر شروع می‌شود.
به گزارش یورونیوز، البته این مطالعه دارای محدودیت‌هایی نیز بود؛ از جمله اینکه شرکت‌کنندگان همگی از یک کشور یعنی آلمان بودند. همچنین این احتمال وجود دارد که در فرهنگ‌های غیر اروپایی، «پیری» به گونه‌ای متفاوت دیده و توصیف شود.
در عصر حاضر، انسان‌ها طولانی‌تر از همیشه زندگی می‌کنند و با ادامه بهبود کیفیت زندگی و سلامت، احتمالا رسیدن به یکصدمین سالگرد زندگی بسیار رایج‌تر خواهد شد؛ به طوری که مردم شروع به طرح این سوال می‌کنند که آیا برای زندگی انسان محدودیتی وجود دارد یا خیر.
تصاویر پدر ساواکی مهران غفوریان